Je hebt waarschijnlijk veel metaforen gezien waarin generatieve AI wordt vergeleken met een superkracht of een geest in een fles. Deze kloppen niet helemaal.
Als je generatie AI hebt gebruikt, weet je dat het gevoel van “magische kracht” van voorbijgaande aard is. Ja, het kan een behoorlijk goede Wikipedia-achtige uitleg geven over amoeben of utilitarisme, maar zodra je iets heel interessants wilt produceren met ChatGPT en andere grote taalmodellen, begint het een beetje mis te gaan.
En dat is maar goed ook. De tekortkomingen van AI zijn een zegen: ze geven ons een heel goede reden om voor onszelf te blijven denken.
Hetzelfde geldt voor studenten. En we kunnen dit feit (dat we niet moeten stoppen met zelf nadenken) gebruiken om te proberen onze studenten veel bedachtzamer te maken in de manier waarop ze AI gebruiken.
Als academisch adviseur en leerontwikkelaar spreek ik vaak met studenten over hun gebruik van AI. In de begindagen van ChatGPT wilden studenten er niet over praten. Ik denk dat ze bang waren dat ze iets verkeerd deden. Maar sinds kort gaan ze open. Wat ze zeggen heeft mij verrast.
De benaderingen van studenten ten aanzien van AI bestrijken het volledige spectrum. Dit omvat degenen die geen ervaring of interesse hebben, degenen die vals spelen of sluiproutes nemen die slecht zijn voor het leren, en, wonderbaarlijk genoeg, een verrassend aantal dat een heel goed ontwikkelde en zelfreflecterende kijk heeft op hun relatie tot AI.
Ik ben optimistisch dat deze laatste groep daadwerkelijk de mainstream zal worden. Opleiders kunnen helpen deze trend in beweging te brengen als we collectief de cultuur rond AI kunnen veranderen, gezond AI-gebruik kunnen modelleren en kritische AI-geletterdheid in het onderwijs kunnen inbedden.
Ik heb op die oproep gereageerd in de vorm van een boek genaamd AI voor studenten (Onmiddellijk, 2024). Het boek laat zien hoe AI-technologie niet als magische krachten of zelfs als hulpmiddelen kan worden gebruikt, maar meer als interactieve ruimtes of virtuele klaslokalen.
In dit soort scenario’s leren leerlingen de technologie te gebruiken, niet om hun hersenen uit te besteden, maar om creatiever en actiever te denken – en daarbij plezier te hebben.
Hoe ziet dit eruit? Het draait allemaal om wat je de bot vraagt te doen. Vraag hem niet om dingen voor je te doen. Vraag het vraag je om dingen te doen. Hier is een klein experiment dat je kunt proberen om de twee benaderingen met elkaar te vergelijken.
Eerste aanpak: vraag een AI-chatbot om een sonnet voor je te schrijven.
Tweede benadering: schrijf zelf een vers van een sonnet. Geniet ervan. Laat de bot er kritiek op leveren. Denk eens na over die kritiek. Herzie uw vers als u dat wenst. Reflecteer op de interactie.
Ik heb dit proces gedaan en de twee ervaringen waren totaal verschillend. Het AI-sonnet was uiteraard indrukwekkend snel en adequaat sonnetachtig. Maar het punt is: ik stopte met lezen na regel drie: ‘De wind voert gefluister op de wind.’
Het is gewoon niet zo interessant om middelmatige poëzie te lezen, vooral als die voortkomt uit iets dat, voor zover we weten, niet bewust is. Het is saai, en dat is maar goed ook. Omdat de tweede benadering een totaal andere ervaring was. Hier is hoe dat ging:
Ik schreef mijn eigen onbetrouwbare eerste couplet en hoewel het geen goede poëzie was, was het dat wel heel leuk. Ik heb al tijden niet meer aan sonnetten gedacht, en hier genoot ik van de ritmes, de beelden, het gevoel van wrijving in mijn hersenen als ik iets moeilijks deed.
Niets van dit alles kreeg ik van de vorige aanpak.
Toen de bot me nu feedback gaf op mijn couplet, wees hij op zwakke punten in de samenhang en helderheid van het beeld. Het klopte. Natuurlijk was ik me al een beetje bewust van deze zwakke punten, maar het feit van de interactie zorgde ervoor dat ik beter nadacht over mijn keuzes. De feedback zorgde ervoor dat ik mijn schrijven, ook al was het maar een grapje, iets serieuzer nam.
Het deed me ook harder nadenken over wat “coherentie” en “duidelijkheid” eigenlijk als criteria betekenen … en waren deze criteria die ik waardeerde en wilde accepteren? En was de definitie van deze termen door de bot dezelfde als die van mij?
En zo ging het: een echt, levend leerproces. Een mini-schrijfworkshop. Een creatieve reis. Een liefhebberij met een kunst die ik nooit had willen beoefenen. En nu ga ik de wereld rond, met een beetje meer bewustzijn van sonnetten, en metrum, en ideeën over samenhang en helderheid. En daar ga ik plezier mee hebben.
Dit is het idee dat u in de praktijk kunt brengen: laten we het idee van AI als magische kracht achterwege laten. Laten we zelfs het idee van AI als hulpmiddel laten vallen. Dit minimaliseert de complexiteit ervan. Laten we er in plaats daarvan een ruimte, een kader, een situatie, een reeks gebeurtenissen van maken die het denken stimuleren en ons betrokken houden.
Laat uw leerlingen zien hoe ze dit moeten doen. Laat ze zien hoe ze de bot kunnen laten ondervragen. Of duw ze aan voor beter bewijs. Of scherpere argumenten. Of om dingen vanuit verschillende perspectieven te bekijken.
Hoe doe je dat? Hier is het basisethos: vraag de bot niet om inhoud te maken; vraag de bot om te vragen Jij. En herhaal.
Meer specifiek kun je drie stappen volgen: Geef de bot eerst een doel, zoals ‘Ik moet de forensische boekhoudwoordenschat oefenen’. Ten tweede, geef de bot een rol, zoals: “Oké bot, je bent een boekhoudkundige expert en je gaat me vragen stellen waardoor ik deze woordenschat moet gebruiken.” Ten derde, geef de botbeperkingen en -formaten, zoals: “Geef me geen antwoorden, wijs alleen op zwakke punten in mijn definities en vraag me om mijn eigen antwoord te herzien.”
En dat is vooral wat u moet weten over de mentaliteit en de techniek om AI te veranderen van een geest in een lamp of een magische inhoudsmolen naar een interactieve ruimte om te leren. Een ruimte waar de geest van de leerling centraal staat, betrokken is en hard werkt.
Probeer het, doe mee aan het gesprek en laten we samen van deze fantastische nieuwe technologieën een leuk, productief en menselijk onderdeel van het complexe onderwijssysteem maken.