Ik negeer vaak mijn welzijn – geest, lichaam en ziel – terwijl ik mijn academische carrière vooruit maak. Als gekleurde academische vrouw voelt het balanceren van werk en leven erg moeilijk. Mijn persoonlijke en professionele leven zijn met elkaar verweven en trekken op vermoeiende manieren aan mij. Ontspannen lijkt verkeerd, en rusten voelt als een luxe.
Ik raak zo verstrikt in vergaderingen en deadlines dat ik op een normale dag vaak de lunch oversla. Ik vergeet water te drinken en ga niet eens naar buiten voor frisse lucht. Mijn zelfzorgplan was ‘uit het oog, uit het hart’.
Nu ik veertig ben, zie ik welke tol dit heeft geëist. Ik kamp met spierspasmen, nekpijn, geestelijke gezondheidsproblemen en diepe uitputting. Het moeilijkste deel? Mijn zesjarige dochter zegt: ‘Mama werkt veel.’
Enter Slow Living: een revolutionaire herkalibratie
De slow living-beweging, geworteld in de slow food-beweging, promoot een levensstijl waarin mindfulness, duurzaamheid en kwaliteit boven kwantiteit centraal staan. Het moedigt ons aan om het rustiger aan te doen en bewuste keuzes te maken in een wereld die vaak waarde hecht aan snelheid en productiviteit. Deze filosofie benadrukt het belang van relaties, welzijn en evenwicht.
Voor gekleurde vrouwen in de academische wereld bieden slow living-praktijken een middel om de intense druk van onderwijs, administratie, financiering en publicatie tegen te gaan. Deze druk wordt vergroot door systemische uitdagingen zoals micro-agressies, tokenisme, code-switching en de verplichting om studenten met een vergelijkbare achtergrond te begeleiden. Dit leidt tot culturele belastingen en de eisen van onzichtbare arbeid, wat resulteert in meer stress en burn-out. De slow living-aanpak bevordert zelfzorg en helpt ons opnieuw in contact te komen met wat er echt toe doet, waardoor de veerkracht en het mentale welzijn worden vergroot.
De onzichtbare lasten die vrouwen van kleur dragen
Gekleurde vrouwen in de academische wereld worden vaak geconfronteerd met unieke uitdagingen die voor veel van hun leeftijdsgenoten onzichtbaar blijven. De overweldigende last van dienstverlenend werk, met name het begeleiden van gekleurde studenten, draagt bijvoorbeeld vaak bij aan gevoelens van isolatie en burn-out. Hoewel mentorschap essentieel en lonend is, eist het een aanzienlijke tol en draagt het bij aan een gevoel van vervreemding, onzichtbare arbeid en raciale strijdmoeheid. De emotionele en intellectuele arbeid die daarmee gepaard gaat, doet vaak afbreuk aan de tijd die anders aan onderzoek, onderwijs of persoonlijke bezigheden zou kunnen worden besteed. Het aanpakken van deze problemen vereist een dieper inzicht in systemische obstakels en opzettelijke inspanningen om een rechtvaardig academisch klimaat te bevorderen.
Bovendien worden gekleurde academici vaak geconfronteerd met uitdagingen die verband houden met tokenisme in overwegend blanke academische omgevingen. Hun rollen kunnen als symbolisch worden opgevat, wat leidt tot de verwachting dat zij hele raciale of etnische gemeenschappen vertegenwoordigen. Er wordt vaak een beroep gedaan op de faculteit Kleur om de zorgen van studenten over racisme weg te nemen of om initiatieven op het gebied van diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit te leiden, een last die niet in gelijke mate wordt gedeeld door hun blanke collega’s.
Bovendien kunnen micro-agressies – subtiel maar schadelijk discriminerend gedrag – een omgeving creëren waarin het kleurvermogen zich gedwongen voelt om voortdurend hun competentie te valideren. Deze ervaringen benadrukken de noodzaak van systemische verandering om een meer inclusieve sfeer te cultiveren waarin vrouwen met een gekleurde achtergrond kunnen gedijen en hun onschatbare perspectieven kunnen bijdragen.
De Slow Living-oplossing
De principes van slow living bieden gekleurde academici een robuuste manier om hun tijd en energie terug te winnen, waardoor ze zich kunnen concentreren op hun welzijn, passies en doel. Het omarmen van slow living-praktijken kan ons helpen om met meer intentie en evenwichtig om te gaan met de vaak overweldigende eisen van het academische leven, wat de zelfredzaamheid kan versterken.
Mindfulnessoefeningen zoals ochtendmeditatie of wandelen in de natuur kunnen essentiële momenten van rust bieden. Grenzen stellen, ‘nee’ zeggen tegen aanvullende verplichtingen en dagen in de geestelijke gezondheidszorg nemen zijn andere strategieën waarmee academici hun energie kunnen behouden. Opzettelijk tijdmanagement helpt stress te verminderen en zorgt voor afstemming op persoonlijke waarden, waardoor een meer vervullende academische ervaring ontstaat. Institutionele steun voor bewuste praktijken kan van cruciaal belang zijn bij het bevorderen van het welzijn en het behoud van gekleurde vrouwen door omgevingen te creëren die prioriteit geven aan zelfzorg, evenwicht tussen werk en privéleven en geestelijke gezondheid.
Slow living vergroot de loopbaantevredenheid door dagelijkse taken op één lijn te brengen met langetermijndoelen. Reflecteren op het werk kan helpen bij het identificeren van kansen die een doel en vreugde brengen, zoals het prioriteren van samenwerkingsprojecten die aansluiten bij persoonlijke waarden. Een model dat deze doelbewuste aanpak weerspiegelt, is transformationeel leiderschap in de academische wereld. Dit model richt zich op leiders die samenwerking aanmoedigen, gedeelde doelen bevorderen en de nadruk leggen op persoonlijke groei en welzijn. Vrouwen met een gekleurde achtergrond kunnen dit model gebruiken om werk te doen dat aansluit bij hun waarden en wordt ondersteund door institutioneel leiderschap, waardoor zinvolle samenwerking wordt bevorderd en de kans wordt verkleind dat ze zich niet verbonden of opgebrand voelen.
Het integreren van slow living in de academische wereld kan een rimpeleffect veroorzaken binnen afdelingen en instellingen. De faculteit van gekleurde vrouwen die prioriteit geven aan welzijn en evenwicht vormen een krachtig voorbeeld voor collega’s en studenten. Deze verschuivingen kunnen een cultuur bevorderen waarin geestelijke gezondheid en persoonlijke voldoening evenveel waarde worden gehecht als professionele prestaties. In de loop van de tijd zouden op maat gemaakte slow-living-principes academische instellingen kunnen aanmoedigen om successtatistieken opnieuw te bedenken, waarbij de nadruk wordt gelegd op duurzaamheid, samenwerking en impact op de gemeenschap.
Van individuele verandering naar institutionele transformatie
Langzaam leven kan niet gedijen in een vacuüm. Om gekleurde vrouwen te laten gedijen, moeten instellingen betekenisvolle ondersteuning bieden. Structurele veranderingen kunnen individuele inspanningen omzetten in een duurzame cultuuromslag – en zou de academische wereld daar eerlijk gezegd niet beter voor af zijn?
Instellingen kunnen het welzijn en het behoud van gekleurde vrouwen verbeteren door middel van verschillende structurele veranderingen. Door een flexibel werkbeleid te implementeren, zoals lesgeven op afstand en flexibele uren, kunnen docenten hun professionele en persoonlijke leven beter beheren. Een holistische benadering van aanstelling en promotie waarbij de balans tussen werk en privéleven, de kwaliteit van het onderwijs, mentorschap en impact op de gemeenschap worden gewaardeerd, bevordert de inclusiviteit. Mentorschapsprogramma’s en affiniteitsgroepen voor werknemers bieden essentiële ondersteuning en samenwerking. Bovendien helpen speciale middelen voor de geestelijke gezondheidszorg burn-out te verminderen. Programma’s zoals het Advancing Faculty Diversity-initiatief van de Universiteit van Californië vieren (en financieren) DEI-bijdragen van faculteiten. Ten slotte kan het stimuleren van samenwerking de successtatistieken verschuiven en prioriteit geven aan impactvolle bijdragen, wat docenten en instellingen ten goede komt.
Een paradigmaverschuiving die de moeite waard is om te omarmen
Na jarenlang mezelf tot het uiterste te hebben gedreven, besefte ik dat het tijd was voor verandering. Hoewel verhuizen naar een rustig plattelandshuisje niet mogelijk was, ontdekte ik dat kleine dagelijkse gewoonten mijn drukke leven konden veranderen. Ik begon met wandelen: elke ochtend maakte ik een wandeling van 10 minuten door mijn buurt, waarbij ik aandacht schonk aan het ritme van mijn stappen en mezelf volledig in het huidige moment kon onderdompelen. Ik begon ook langzamer te typen, aandachtig te ademen en opzettelijk te spreken. Deze eenvoudige veranderingen introduceerden mindfulness, waardoor ik me minder paniekerig voelde over de productiviteit en me hielp prioriteit te geven aan kwaliteitsvolle tijd voor het gezin.
Het omarmen van langzaam leven in mijn professionele leven is een game-changer geweest. Het heeft me geholpen me te concentreren op welzijn en succes opnieuw te definiëren als een beter leven in plaats van alleen maar meer te doen. Als academici moeten we een leven lang leren vieren en langzaam leven in ons leven integreren. Als we het te druk hebben om voor onszelf te zorgen, waar werken we dan werkelijk voor?
Dus hier is mijn uitdaging aan jou, beste lezer: Haal diep adem. Loop een beetje langzamer. Ontsnap aan het geluid van een e-mail in uw inbox. Spreek met intentie. Laten we het script herschrijven dat ons vertelt dat we ons tot het punt van schade moeten haasten. Onze carrières, gezinnen en, belangrijker nog, wij zijn het waard.